1821-2021 Η ΕΛΛΑΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ Από την παράστασή μας, "Το μεγάλο μας Τσίρκο" 25-3-2017

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Τρεις... ανθισμένους μύθους θα σας πω!



Ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα; Ή ο Απρίλης έχει τ’ όνομα κι ο Μάης τα λουλούδια; Ό,τι και να ισχύει, λίγα λουλούδια, αν θέλεις, στείλε μου. Κι εγώ τρεις μύθους για ανθισμένες αγάπες θα σου πω!

Ο Νάρκισσος, που αγάπησε τον εαυτό του 
Γιος του ποταμού Κηφισού, ο Νάρκισσος φημιζόταν για την ομορφιά αλλά και την απονιά του. Πολλές ήταν οι νύμφες που τον είχαν ερωτευτεί, αλλά εκείνος όλες τις απέρριπτε και τις περιφρονούσε. Ανάμεσά τους και η νύμφη Ηχώ, την οποία, επειδή τόλμησε να του εκφράσει την αγάπη της, την περιγέλασε και την ταπείνωσε.
Τότε εκείνη τον καταράστηκε ν’ αγαπήσει φλογερά, αλλά να μη βρει ανταπόκριση στην αγάπη του. Και η θεά Αφροδίτη έβαλε το χεράκι της για να πιάσει η κατάρα. Μια μέρα που ο Νάρκισσος κυνηγούσε στο δάσος, δίψασε πολύ. Ψάχνοντας γύρω του, εντόπισε μια πηγή που τα κρυστάλλινα και πεντακάθαρα νερά της σχημάτιζαν μια ακύμαντη λιμνούλα. Αλλά, σκύβοντας για να πιει, αντίκρισε για πρώτη φορά το πανέμορφο πρόσωπό του, σαν σε καθρέφτη. Και τότε ένιωσε το βέλος του έρωτα. Τίποτα δεν είχε πια μεγαλύτερη σημασία γι’ αυτόν από το να θαυμάζει τον εαυτό του! Ξεχνούσε να φάει και να κοιμηθεί και δεν έπινε νερό, για να μην ταράξει τα νερά της λίμνης και χαθεί η εικόνα του. Ώσπου αδυνάτισε τόσο πολύ, που έγειρε στο χορτάρι και ξεψύχησε. Στο σημείο εκείνο φύτρωσε το λουλούδι νάρκισσος, γνωστό και ως μανουσάκι, για να θυμίζει σε όλους τον πόνο του ανικανοποίητου έρωτα.

Ο Υάκινθος, που παράβγαινε του Απόλλωνα
Το στερνοπούλι του βασιλιά της Σπάρτης, ο Υάκινθος, ήταν ένα αγόρι χαρούμενο και καλοκαμωμένο, αγαπημένος φίλος του θεού Απόλλωνα. Συχνά διασκέδαζαν μαζί στις όχθες του ποταμού Ευρώτα, παράβγαιναν στα αθλήματα και πήγαιναν στο κυνήγι.
Μια μέρα αγωνίζονταν στη ρίψη του δίσκου. Ο Απόλλωνας ξεχάστηκε, έβαλε όλη τη θεϊκή του δύναμη και ο βαρύς, μπρούντζινος δίσκος εκτοξεύτηκε πολύ ψηλά στον ουρανό. Έτρεξε ξοπίσω του ο Υάκινθος για να τον πιάσει μόλις θα έπεφτε και να αποδείξει στον φίλο του ότι κι εκείνος ήταν αρκετά δυνατός και επιδέξιος. Αλλά τόση ήταν η ορμή του δίσκου, που, πέφτοντας στο έδαφος, αναπήδησε και χτύπησε θανάσιμα το αγόρι στο κεφάλι. Απαρηγόρητος ο Απόλλωνας, τα έβαλε με τον εαυτό του που φέρθηκε τόσο απερίσκεπτα και έγινε αιτία να χαθεί ο φίλος του. Και πρόσταξε όπου έπεσαν σταγόνες από το αίμα του να φυτρώσει ένα μυρωδάτο λουλούδι, ο υάκινθος ή ζουμπούλι.

Μια άλλη εκδοχή του μύθου λέει ότι ο Ζέφυρος, θεός του ομώνυμου ανέμου, ζήλευε τόσο τη φιλία του Υάκινθου με τον Απόλλωνα, που φύσηξε και έστρεψε το δίσκο ίσια καταπάνω στο κεφάλι του άτυχου νέου. Είναι και η ζήλια στο παιχνίδι της αγάπης...


Η Ανεμώνη, που κάποτε ήταν ο αγαπημένος μιας θεάς

Ο Άδωνις ήταν ο ομορφότερος των θνητών και η Αφροδίτη, η ομορφότερη των θεών, δεν μπόρεσε να μείνει ασυγκίνητη. Άφησε τα παλάτια, τα στολίδια και την καλοπέρασή της στον Όλυμπο και τον ακολουθούσε στα δάση της Κύπρου, όπου του άρεσε να κυνηγάει. Και όλο τον παρακαλούσε να αρκείται στα εύκολα θηράματα, αγριοκάτσικα, λαγούς και ελάφια, και να μη ριψοκινδυνεύει.
Όμως η νιότη δε λογαριάζει κίνδυνο και μια μέρα που η θεά έλειπε και τα λαγωνικά του έβγαλαν ίχνη αγριογούρουνου, ο Άδωνις ξέχασε τις ορμήνιες της και το πήρε στο κατόπι. Εξαγριωμένο από το φόβο του, το θηρίο τού κατάφερε μια γερή λαβω-ματιά και το παλικάρι έχασε πολύ αίμα και πέθανε. Πολλά μερόνυχτα αναζητούσε το σώμα του η Αφροδίτη. Τα ρούχα της κουρελιάστηκαν καθώς διέσχιζε τα πυκνά δάση, τις απάτητες χαράδρες, τα απόκρημνα φαράγγια. Το τρυφερό κορμί της μάτωνε συνεχώς από τ’ αγκάθια, τις σουβλερές πέτρες και τ’ αγριόχορτα και, όπου έσταζε το αίμα της, φύτρωναν κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Όταν βρήκε το άψυχο κορμί του αγαπημένου της, τον θρήνησε πικρά και πρόσταξε όπου έσταξε το δικό του αίμα να φυτρώσει ένα λουλούδι πανέμορφο, αλλά λιγόζωο σαν κι αυτόν, η ανεμώνη.
Μια άλλη εκδοχή του μύθου λέει ότι ο θάνατος του Άδωνη δεν οφειλόταν ακριβώς σε «ατύχημα», αλλά στη διεκδίκηση του έρωτά του από τη θεά του Κάτω Κόσμου, την Περσεφόνη. Ο Δίας, ο πατέρας των θεών, έδωσε τη λύση: το μισό χρόνο ο Άδωνις έμενε στη γη με την Αφροδίτη και τότε έρχονταν η άνοιξη και το καλοκαίρι και τον άλλο μισό στον Άδη με την Περσεφόνη, οπότε έρχονταν το φθινόπωρο και ο χειμώνας.
kathimerini.gr-ερευνητές

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου